«امانت»، در لغت از ریشه «اَمْن» به معنای آرامش و آسایش خاطر است؛ و در اصطلاح، ودیعتی است که کسی آن را به دیگری می‏سپارد و به او در نگهداری از آن، اعتماد می‏کند. ازاین‏رو امانت دارای چند رکن است: امانت سپار، امانت‏پذیر، مورد امانت، و شرایط و وظایف امانتداری.[1]

امانت در کلام مولا با تعبیرات مختلفی آمده است که تمام این تعبیرات در یک راستا  و یک جهت است.این تعبیرات به شکل های زیر بیان شده است:

امانتدارى فضيلتى است براى كسى كه آن را بپردازد.

 امانت دارى رستگارى و سعادتى است براى آن كس كه رعايت كند.

 امانت، نگهدارى است. (يعنى نگهدارى اموال و اسرار مردم)

خوب امانتدارى سر فصل اعتقادات انسان است.

 اساس اسلام امانتدارى است.[2]

واضح است که با این نوع نگاه که امام علی(ع) به امانت و ادای صحیح آن دارند،تا چه اندازه عمل به این فضیلت اخلاقی برای تعالی انسان مهم و حیاتی است.

[1] - نگرش به حکومت و مدیریت از منظر امام علی، علیرضا اعرافی،ص22.

[2] - غررالحکم ، باب امانت.