اصلاح ذات البين و ايجاد تفاهم و زدودن كدورتها و تبديل آنها به صميميت و دوستي، يكي از مهمترين برنامه‌هاي اسلامي است. در تعليمات اسلامي به اندازه‌اي به اين موضوع اهميت داده شده كه به عنوان يكي از برترين عبادات معرفي گرديده است. حضرت امير(ع) خطاب به فرزندان بزرگوارش مي‌نويسد:
«من از جد شما پيامبر (ص) شنيدم كه مي‌فرمود: اصلاح دادن بين مردم از نماز و روزۀ يكسال برتر است.»[5]
علت اين همه تأكيد روشن است؛ زيرا عظمت، توانايي، قدرت و سربلندي يك ملت جز در سايۀ تفاهم و تعاون ممكن نيست؛ اگر مشاجره‌ها و اختلافات اصلاح نشود، ريشۀ عداوت به تدريج در دلها نفوذ مي‌كند و ملتي را به جمعي پراكنده تبديل مي‌سازد كه در مقابل هر حادثه‌اي ضعيف مي‌گردد و مسائل اصولي اسلام نيز به خطر خواهد افتاد.[6]
چنان که على(ع) در واپسين لحظههاى زندگى پربركتش، فرزندان و رهروان راه خود را به اصلاح ذات البين سفارش كرد و ارزش آن را برتر از نماز و روزه ساليان شمرد.[7]
وصيّت تاريخى آن امام فرزانه، پس از روزگارى تلاش در به سامان رساندن جامعه بيمار و رهبرى گروههاى آرزومند صلح و بهروزى، حامل پيامها و درسهاى سرنوشت ساز فراوان است؛ از اين روى بايسته است ما نيز كه مخاطب اين پيامِ ماندگاريم، هماره در آن بينديشيم و براى درمان دردهاى خود از آن شفا جوييم؛ چه که بحران‌ها و دردهاى كنونى امت اسلامى، با تنگناهاى روزگار على(ع) همسانى دارد و فتنه‌هاى موجود در ميان گروههاى مسلمان و نيز پيروان اهل بيت، درميان مردم عراق و شام و حجاز آن روز نيز ديده مى شود.