اسراف پدیده‌ای است که در دو شکل می‎تواند جامعه را به تباهی بکشاند. یکی از این دو دو شکل عبارت است از «بَطَر» یعنی سرمستی و طغیانگری به وسیله ثروت، و شکل دوم عبارت است از «تَرَف» یعنی را خود کامگی در مستهلک ساختن مال.

 در قرآن مجید در این باره چنین آمده است: «و كم أهلكنا من قريه بطرت معيشتها؛[1] و چه بسیار شهرها که هلاکش کردیم، {زیرا} زندگی خوش آنها را سرمست کرده بود.»

 منشاء طغیان به وسیله ثروت، آن است که ثروتمند نمی‌داند که رکن حیات مادی انسان‌ها کار و کالایی است که به وجود می‌آورند تا به وسیله آنها زندگی خود را تامین نمایند، یمی داند ولی قدرت طلبی او نمی‌گذارد تا مصالح دیگران را نیز منظور نماید. در نتیجه مال و وت را در مسیری به کار می‌‌بندد که جز اخلال به عدالت اجتماعی مره‌ای نخواهد داشت.

[1] - قصص:58.